Στέκεσαι με το βλέμμα σου
γλυκό, καλοσυνάτο,
το στόμα έχεις ανοιχτό,
έτοιμος να διαβάσεις
τα άτιμα τα γράμματα,
που γύρω σου πετάνε,
και είν’ο κόπος σου ιερός,
ιδρώτα φορτωμένος.
Δεν είσαι από κείνα τα παιδιά
που εύκολα τα “πιάνουν”,
αλλ’ επιμένεις, προσπαθείς,
είσαι ευλογημένος
γι’αυτή σου την προσπάθεια
για όλο σου τον κόπο,
που μόνο εσύ γνωρίζεις τον,
εσύ και οι δικοί σου.

Μα όλα τα εμπόδια νικάς,
φοράς και τα καλά σου,
γυαλιστερό πουκάμισο,
πανέμορφο έχεις παπιγιόν,
μαλλί καλοχτενισμένο
και περιμένεις τα παιδιά
εις το σχολειό να ‘ρθούνε.
Με θάρρος μέσα στην καρδιά
την ωραία, τη γενναία,
δε σε τρομάζει που ‘ν’ πολλά,
πάνω από διακόσια,
μόν’ κάθεσαι στον τοίχο σου
στητός κι αποφασισμένος
ΕΣΥ να κάνεις την αρχή,
να πεις την ΚΑΛΗΜΕΡΑ,
να την ακούσουν δυνατή
και μέσ’απ’την καρδιά σου,
να τους ξαφνιάσεις που πολλοί
την έχουνε ξεχάσει
και δύσκολο τους φαίνεται
στους άλλους να την πούνε.

Κι έτσι, καθώς τα χείλη σου
πάνε να την προφέρουν,
να που, αντί για μαθητής μικρός,
δάσκαλος γίνεσαι όλων μας
της ειλικρίνειας, της χαράς,
της ευγένειας, της αλήθειας,
γιατί όλα σε σένα γνήσια,
άδολα, ανεπιτήδευτα,
σπάνια, καλοσυνάτα.

Το καλωσόρισες, λοιπόν,
δέξου απ’την καρδιά μας
κι εμείς σου υποσχόμαστε
να είμαστε παντοτινά
καλά σου φιλαράκια!
Σ.Ευθυμιάδου

Ευχαριστούμε, Σόνια, για το όμορφο ποίημα σου!